Nieuwsbrief februari 2022
Ik stond laatst bij de apotheek.
Voor mij speelde zich het volgende tafereel af.
Een vrouw van rond de 70 jaar kwam een hele tas met verschillende medicijnen halen.
Even tevoren was ik haar op straat tegengekomen; moeizaam lopend met een sigaret in haar hand.
Ze vroeg aan de apothekersassistente: ‘Heeft u nog iets tegen de rugpijn?’
‘Ja hoor’ zei de assistente. Ze deed een greep in de stelling achter zich en legde een doosje diclofenac op de balie.
‘Dat heb ik al’ zei de vrouw. ‘En dat helpt niet!’
‘U mag dit samen met paracetamol nemen’ was de reactie van de assistente. ‘In combinatie met elkaar drukt het waarschijnlijk de pijn wel weg.’
Zo ging het gesprek nog even voort. Ook de apotheker kwam er nog even bij om te overleggen.
Er viel geen woord over bewegen. Geen vraag of de vrouw actief iets deed aan haar rugpijn. Geen enkele aandacht voor hoe en waarom de rugpijn ontstaan was.
NIETS.
Mijn mondkapje verhulde dat mijn mond inmiddels wagenwijd was open gezakt.
Dit is dus hoe onze zorg in elkaar zit tegenwoordig: we ervaren een ongemak en proberen dit ongemak zo snel mogelijk weg te nemen.
De kern van onze huidige gezondheidszorg? Zo effectief mogelijk DWEILEN.
MET DE KRAAN OPEN!
We staan niet stil bij de oorzaak van iets.
Denken niet na over onze eigen rol (of de rol van de patiënt).
Nee, we doen onze uiterste best om het symptoom te bestrijden.
En rondom deze gedachte is een enorme industrie ontstaan.
Kern hiervan? zo effectief mogelijk dweilen.
MET DE KRAAN OPEN!
Laatst hoorde ik een arts het tijdens een interview heel mooi verwoorden.
“Heb ik medicijnen gestudeerd of geneeskunde?”
Met Viaperspectief én als hulpverlener probeer ik te staan voor positieve gezondheid, patiënt empowerment, een brede analyse van een gezondheidsprobleem, zelfmanagement, trainbaarheid, persoonlijke veerkracht en gezonde leefstijl.
Dat is vaak niet de makkelijkste weg.
Wel de mooiste en meest duurzame.
Hoe denk jij hier over?
Ben benieuwd.
Vincent