Stress bespreekbaar maken

Al 2 jaar liep ze rond met rugklachten waar ze maar geen grip op kreeg. 
‘En het vreemde is, het wordt steeds erger ook! Ik bedoel: inmiddels heb ik ook soms last in mijn bovenrug, mijn nek en soms mijn bovenbenen.’

Ze had al het nodige beeldvormend onderzoek doorlopen, en daaruit kwam natuurlijk naar voren dat er ‘het nodige mis was’. (Haar woorden!)
Na het samen bespreken van het verslag kwamen we tot de conclusie dat er slechts veranderingen waren die gebruikelijk zijn voor haar leeftijd (62 jaar).

Ze was in het verleden zeer fit geweest.
Had op Europees niveau aan topsport gedaan, zo’n 40 jaar geleden.

Ik vroeg haar hoe ze dacht over de oorzaak (of oorzaken) van haar rugpijn.
Ook vroeg ik haar in hoeverre ze van mening was dat spanningen of stress een rol speelde in het ontstaan.

Het bespreken van stress is altijd een kwetsbaar moment.
Allereerst voor de patiënt natuurlijk; je spreekt immers met iemand anders over een persoonlijk aspect in je leven.

Daarnaast ook voor jezelf, als hulpverlener.
Hoe vraag ik het, met welke toon?
Welke woorden gebruik ik?
Geef ik de patiënt niet het idee dat ik al concludeer dat stress de oorzaak is?
En tenslotte in de conclusie: weliswaar lijkt stress een plausibele factor in sommige patiëntverhalen, maar we kunnen dat nooit met 100% zekerheid vaststellen.

Wat mij altijd enorm helpt om stress bespreekbaar te maken, is het inzetten van de ‘toestemmingsvraag’.
Die klonk deze keer zo: ‘Je gaf eerder aan dat je erg zware jaren hebt gehad, met veel stress. Is het goed als we daar wat dieper op ingaan?’
Vervolgens probeer ik vooral nieuwsgierig te zijn en me niet te laten leiden door mijn (soms snelle) conclusies.
Deze strategie komt uit de motiverende gespreksvoering. En het staat natuurlijk in mijn boek ‘Fysiotherapeutische gespreksvoering‘.

Toen ik later op de middag nog even telefonisch contact met haar had (i.v.m. een afspraak) gaf ze aan dat ze het gesprek erg plezierig had gevonden.
(Dat is toch een fijne geruststelling, het werkt blijkbaar echt.)

‘En ja, ik denk echt dat de stress van al die zware jaren ook maakt dat ik zoveel last heb’.
(Nog een geruststelling, ze heeft e.e.a. laten bezinken en komt zelf tot deze genuanceerde conclusie.)

Werkt zoiets ook als je het als een trucje inzet?
Wat denk je zelf? 😉

Reacties zijn gesloten.