Heb jij je ‘old dutch’ nog?
Jaren geleden reden alle pubers op een opoe fiets.
En niet zomaar een. Nee, het ‘moest’ een Old Dutch zijn.
Een damesmodel.
Misschien had je er ook wel eentje.
Iedere puber wilde op zo’n ding naar school, althans in de streek waar ik woonde.
Meiden én jongens.
Zelf kan ik me herinneren dat het in mijn jeugd als jongen niet ‘blits’ was om op een damesfiets te rijden.
Maar in de ‘Old Dutch’ tijd was daarvan dus geen sprake.
Een fiets mét een stang was juist NIET cool.
Tegenwoordig is het wéér anders.
Nu rij je als puber op een elektrische fiets.
Het model lijkt deze keer niet echt van belang.
Soms zie ik op de meest oubollige modellen een puber rijden.
Elektrisch, dat is momenteel cool.
Niet of nauwelijks zelf hoeven trappen…
Ook in ons vak hebben we dit soort mode grillen.
Niet nodig om ze hier op te sommen denk ik. We kennen ze wel.
Ik hoop dat 1 ding nooit ‘uit de mode’ gaat in ons vak.
De basis.
Dat waar het om draait.
De essentie.
BEWEGEN.
Vrijwel alle beweegproblemen lossen zich op door weer, vaker en/of anders te bewegen.
Om dat voor elkaar te krijgen helpen we onze patiënten.
Door hen anders te leren kijken, iets te helpen voelen, iets te laten ervaren en hen zo te motiveren.
Een mens kan geweldig adapteren in zijn bewegen.
Dat is toch wel de kern.
En veelal de oplossing.
Mooi vak hebben we, toch?!