Het fysiotherapeutische gesprek

Vorig jaar maakte ik met een aantal collega fysiotherapeuten videomateriaal van het fysiotherapeutische gesprek.
Het materiaal is bedoeld voor onze cursussen, voor enkele master opleidingen in NL en mogelijk voor een nog te ontwikkelen e-learning.

Het leuke van die opnames was dat we, naast materiaal dat dient als goed voorbeeld, ook materiaal hebben opgenomen dat laat zien hoe het niet moet. 
Het contrast tussen beide gesprekken kan dan mogelijk helpen in de reflectie op je eigen werkwijze.

Het expres fout doen leverde natuurlijk de nodige hilariteit op.
Te veel met je computer bezig zijn.
Zakelijk reageren als de patiënt iets persoonlijk vertelt.
Weinig oogcontact maken.
Niet het verhaal van de patiënt volgen maar de vakjes van het EPD.
Alleen maar vragen stellen en nooit begrip tonen.
Vragen stellen zonder context mee te geven, zoals: ‘wat denkt u zelf eigenlijk dat er aan de hand is?’

De reactie van de technici in de studio gaf echter te denken.
“Nou, ik ben niet anders gewend dan dat het er zo aan toegaat!”

Tja, dat is dus zoals ‘onze patiënten’ de bejegening van ons paramedici, jij en ik dus, ervaren.
En dat is toch niet wat we willen.

Van cursisten die een cursus (motiverende) gespreksvoering volgen, en die zich hiermee verdiepen in het fysiotherapeutische gesprek, krijg ik vaak terug dat het doelgericht inzetten van communicatie het belangrijkste is wat ze geleerd hebben.
En dat kan alleen als je communicatie bewust inzet. 
En niet alleen intuïtief.

Je oogcontact, je timing, je houding, je blik, de intonatie van je vraag, de woordkeuze van je vraag, open of gesloten vraag, reflecties geven, samenvatten (of nog even wachten) en ga zo maar door.
Al deze aspecten zet je in met een doel.

Pas dan kan ons gesprek effectief worden!
Ik kan het je van harte aanbevelen.

Reacties zijn gesloten.